Van Portland via Olympic National Park naar Vancouver

Eergisteren hadden we een hele dag om Portland te ontdekken. Dat het daarbij tegen de 30 graden was mocht de pret niet drukken. Rond half 9 liepen we al rond, samen met vooral zwervers en verwarde types, dus dat was gezellig. Er was nog weinig te doen, tot we om 10 uur aan een geboekte stadswandeling begonnen. Die was heel geslaagd. Bij gebrek aan veel geschiedenis werd er van alles verteld over kunstobjecten die overal in het centrum te vinden zijn. Portland staat verder vol met bomen, wat het best

vriendelijk maakt, ondanks de toch wel erg vele zwervers. Wat ook leuk is zijn de vele foodtrucks en brouwerijen waar Portland om bekend staat. Oh, en niet te vergeten, het kleinste stadspark ter wereld (zie het kleine bloemperkje wat midden op een drukke weg staat). Onze gids die ochtend kon overal erg leuk over vertellen dus de 2,5 uur waren zo om.

Aan de waterkant hield de wandeling op en die middag pakten we de tram voor een ritje naar het

park buiten het centrum met daarin onder andere de Rose Garden. Hier worden nieuwe rozensoorten gekweekt en kun je tussen honderden soorten rondlopen. Het was intussen behoorlijk warm geworden, dus wij zochten vooral de bomen op, waar helaas wat minder rozen onder groeiden. Na een hele dag sjouwen hadden we het ook wel een beetje gezien. 's Avonds hebben we nog wel erg lekker Thais gegeten in de buurt van het hotel.

Vanuit Portland reden we naar de kust, waar het aanzienlijk koeler werd. Boven de 20 graden kwamen we nauwelijks meer, maar dat is helemaal niet zo erg, want de airco in de auto besloot er hier mee op te houden. Heel fijn dat dat niet eerder gebeurde. Tijdens de rit hebben we een uitzichtpunt bezocht waar vandaan je o.a. de hoogste vulkaan (ruim 4300 meter) hier in de omgeving kon zien, Mount Rainier. Hier het zoekplaatje, met in het kader, als je heel goed kijkt, de vulkaan. Deze is trouwens vrij rustig, maar Mount St Helens, die we ook nog heel even in de verte konden zien, is in 1980 nog uitgebarsten. De hele omgeving lijkt hier te bestaan uit vulkanen en aanverwante natuurverschijnselen, al vanaf de omgeving van Yellowstone.

Ons doel voor de laatste 2 nachten in de VS was Port Angeles, een kustplaats van redelijke omvang, maar met weinig bijzondere bezienswaardigheden. Het ligt aan de Strait of Juan de Fuca, een stuk zee tussen de VS en Canada en aan de overkant konden we Vancouver Island zien liggen, waar we in 2012 zijn geweest. Iets verderop langs de kust was nog een bijzonder gevormde landtong, Dungeness Spit, waar veel bijzondere vogels te vinden zijn en waar je een heel eind langs de zee kan lopen. Dat hebben we dus eerst maar eens gedaan om het uitgebreide ontbijt weg te werken.

Hoewel Port Angeles niet zoveel bijzonders te bieden heeft, heeft het wel een groot voordeel qua locatie: het ligt vlakbij Olympic National Park, het laatste park dat we zeker wilden bezoeken. Het park is anders dan we gewend waren. Hier kan je niet doorheen rijden, maar langs de rand zijn enkele ingangen waar je het park een stukje in kan rijden. Eerst gingen we naar een prachtig uitzichtpunt, Hurricane Ridge, waar je de imposante bergketen van het park mooi kan zien liggen. Het was hier rond de 10 graden, dus moesten we toch maar iets warms aantrekken. We hadden geluk met het uitzicht, want een half uur later trok het helemaal dicht, dus zijn we de berg maar weer af gereden.


Een ander mooi punt aan de rand van het park was (jawel) alweer een waterval. Onze verzameling van deze reis is best groot geworden. Voor de Marymere waterval moesten we een vrij steile klim maken, maar gelukkig zat er wel een leuning naast het pad. De ligging van de waterval is prachtig, middenin het gematigde regenwoud dat we al eerder in het Noorden van Nieuw Zeeland hadden gezien. Enorme bomen vol met mossen en "lichen" met daaronder veel varens, een prachtige groene omgeving.

Qua restaurants heb je in Port Angeles alweer dezelfde eentonige reeks van fast-food zaken, waar we grotendeels met een grote boog omheen zijn gereden. Via Tripadvisor gaan we steeds op zoek naar iets aardigs en deze keer hadden we echte mazzel. Precies tegenover ons hotel zat een restaurant met hele goede recenties, dus daar hebben we meteen maar beide avonden gegeten. Heel veel vis op het menu, want dat hebben ze hier aan zee natuurlijk in overvloed en ook nog eens groente erbij! Voor Amerikaanse begrippen echt bijzonder. Toen we erheen liepen stak er ook net een hertenfamilie de weg over. Die hebben we hier vrij veel gezien, alleen dan meestal in het bos. niet midden op straat.

Vandaag reden we het laatste stuk van de reis, naar Vancouver. Onderweg moesten we ook nog ergens met een veerboot, maar dat verliep allemaal zonder problemen. Het dorpje waar de boot vertrekt is Port Townsend, waar nog verschillende stenen gebouwen van het einde van de 19e eeuw staan. Dan is het voor Amerikaanse begrippen dus "historic". Het landschap was afwisselend, met veel water en eilanden die door bruggen met elkaar verbonden zijn. Vancouver kennen we van een vorige reis, dus daar hebben we verder weinig bijzonders over te vertellen, Morgen vliegen we weer naar huis!